На добры, на шчодрае восені лад,
Калі сваю ноч за сталом каратала,
Бясшумна ляцеў над зямлёй лістапад,
А жоўтае лісьце ў душу западала.
Бялелі паўстанкі. Сьвятлелі лугі.
Дрыжала пад ветрам каляным бярозка.
Ляцелі, як белыя гусі, сьнягі,
I ў кожнай сьняжынцы – сьмяшлівы Марозка.
О, так не марозіла сэрца даўно!
Даўно не канала ад гордай самоты!..
За чорнаю працай
адкрыла вакно,
I ў твар мне дыхнула пралеска пяшчоты.
А як мне жылося?
Навошта? Нашто?
Хай промень расьсее няўдзячнасьці хмары.
Давай я павешу тваё паліто
I кожную рыску разгладжу на твары.
|
|
